Het is over

Vandaag spookte het een beetje door mijn hoofd: Een vriendin die ik laatst sprak, zat zonder vriend.Ze moest weer terug naar haar ouders. Ze wou het eigenlijk niet en was er doodongelukkig mee.

Misschien herinner je mijn artikel van enkele maanden geleden over het uitmaken:
geen kleinigheid en je kunt er een hoop verdriet mee veroorzaken.

Hoe zit het dan met terug bij elkaar gaan? Soms heb je immers gewoon even een pauze nodig.
Of hebben jullie al zo veel meegemaakt dat er haast geen weg terug lijkt.
Waarschijnlijk ken je al genoeg verhalen van mensen waarbij het uit is, en dan weer aan, en dan weer uit, en dan weer aan…

Het is over, en dan?

Natuurlijk heb je hier geen gouden regel voor, want er bestaan duizend-en-een redenen die het einde betekenen van een relatie.
Het is ook niet altijd makkelijk om de signalen te interpreteren van de ander. Is het nou echt gedaan? Is die ander gewoon veel te passief? Of is het als een soort van straf?

Altijd zal er iemand moeten zijn om de eerste stap te zetten. Dat kan de man zijn, maar dat hoeft niet altijd. Je kunt je ex dan voorzichtig aftasten, kijken hoe die ander voor jou voelt.

Is alles weer net als vroeger? Of is het zakelijker en kouder geworden? Mis je die leuke gesprekjes die je vroeger altijd had? Is het gesprek wat saaier geworden maar accepteer je het omdat je toch iets voor die ander geeft? Niet doen!

Het is over.

Probeer die niet meer te veranderen, er is te veel gebeurd en er is geen weg meer terug. Je kunt wachten, in de hoop om tweede of derde keuze te worden, maar ja, dan moet je zelf maar bepalen of dit wenselijk is. Kun je echt zo lang wachten?

Of ga je liever gewoon verder? Het zal niet makkelijk zijn, maar misschien helpt het om te weten dat er geen redden meer aan is. Neem je verlies als een echte man. Of vrouw. Het is over.